+31 (0) 6 44272469
info@idnl.org

Een vurig congres

Een vurig congres

De meeste mensen in de identitaire beweging hebben tegenwoordig een vrij ongunstig beeld van de Rooms-Katholieke Kerk. Ze zien haar vaak als een afgeleefd instituut dat haar rijke erfenis heeft verraden, in een poging populair te worden bij de linkse stoethaspels die tegenwoordig de dienst uitmaken. De huidige ‘immigratiepaus’ Franciscus is hiervan wel het treurigste voorbeeld. Zoals de schrijver-priester Antoine Bodar heeft opgemerkt: een kerk die met de tijdgeest trouwt, zal spoedig weduwe zijn. De Kerk lijkt totaal bezeten van de politieke correctheid. Heel de Kerk? Nee, een kleine groep blijft moedig weerstand bieden aan de linkse overweldigers. Zij blijven standvastig, zoals een groot voorganger van hen, kardinaal Ottaviani. Over hem deed het grapje de ronde dat als mensen hem vroegen hoe oud hij was, hij tot op hoogbejaarde leeftijd als antwoord gaf: ‘Vijfentwintig jaar’. ‘Want’, zo zei hij altijd: ‘het is niet goed om ieder jaar op dezelfde vraag een ander antwoord te geven’. De groepering ‘Civitas Christiana’ (‘Christelijke Burgerschap’) betoont zich wel wat flexibeler dan dat. Zij hield afgelopen zaterdag een congres in Haarlem onder de titel ‘Cultuur onder Vuur’.

Hoewel IDNL zich niet verbindt aan een geloofsovertuiging en niet alle uitgangspunten van Civitas Christiana onderschrijft, hebben wij grote waardering voor haar standvastigheid in het beschermen van de Rooms-Katholieke christelijke identiteit, waarmee de Europese identiteit immers nauw verbonden is. Bovendien juichen wij elk verzet tegen het beleid van de huidige nep-elite van harte toe. Daarom was ook IDNL met een kleine afvaardiging aanwezig op het congres.

Civitas had een fraaie locatie gekozen: de Philharmonie in Haarlem, waar bijna 800 mensen in passen. Zoals alles in Haarlem lijkt dit gebouw afgeleid van het voorbeeld van grote broer Amsterdam. Het is een beetje Het Concertgebouw in het klein. Chic, maar minder massaal en gezelliger. Bovendien is het gezegend met een prachtig orgel van de beroemde Franse orgelbouwer Aristide Cavaillé-Coll uit 1875. De organisatie was ook verder tot in de puntjes verzorgd.

Door het frisse maar zonovergoten Haarlem trokken wij naar de Philharmonie, vlak bij de Oude Bavokerk. Wat is Haarlem toch een charmante stad! Gelukkig is de kaalslag door moderne architectuur de binnenstad grotendeels bespaard gebleven. Er is al genoeg leed in de wereld. Toen we bij het concertgebouw aankwamen stond er al een lange rij te wachten voor de ingang. Meer mannen dan vrouwen, zoals gebruikelijk bij de meer dissidente bijeenkomsten. Mannelijke strijdbaarheid tegenover vrouwelijk conformisme? Veel mensen van middelbare leeftijd, maar ook redelijk wat jongeren, de meesten keurig strak in pak. De binnenkomst verliep soepel en ordelijk. De enige aanwijzing dat we met een bijeenkomst van dissidenten te maken hadden lag in de bewakers en in de agenten die de hele tijd poolshoogte kwamen nemen. Anders dan bij vorige activiteiten van Civitas Christiana deed het gepeupel van de zogenaamde ‘Antifa’ echter geen poging om ons monddood te maken. Misschien lagen ze nog in bed. Het congres begon immers al om een uur.

Eenmaal binnen werden wij verwezen naar de grote zaal die al bijna helemaal gevuld was. We konden ons nog net op tijd nestelen op het rode pluche. We hadden de tijd hard nodig want de organisatie had een keur van sprekers uitgenodigd. De eerste spreker was de voorzitter van Civitas Christiana, een heuse hertog. Het was Paul, hertog van Oldenburg, een neef van de koning van België. Zijn familie heeft geregeerd over het groothertogdom Schleswig-Holstein sinds 1386. Helaas hield de hertog zijn betoog in het Engels. Ik had liever gezien dat hij Duits gesproken had. De Nederlandse vertaling werd toch op een scherm geprojecteerd, en voor de meeste Nederlanders is Duits sowieso geen probleem. Het is hoog tijd dat de Duitsers weer uitdragen dat hun ‘Land der Dichter und Denker’ nog wel iets anders heeft te bieden dan oneindig schuldbewust navelstaren. De eeuwige anglofilie moet ten einde komen. Seine Durchlaucht dus, behandelde in zijn voordacht de Braziliaanse hoogleraar, schrijver en volksvertegenwoordiger Plinio Corrêa de Oliveira en zijn strijd tegen de invloed van het modernisme/communisme op de Kerk en de samenleving.

De lezing van dr. Kinneging, hoogleraar in Leiden, sloot hier prima bij aan. Deze ging over het belang van de vorming van de elite van een samenleving. In elke natie is er een leidende groep van hooguit enkele duizenden mensen die de koers van het land bepaalt (in een democratie zijn dat vooral de opiniemakers en het grootkapitaal). Hoe kunnen we voorkomen dat deze elite niet uitblinkt in edelmoedigheid en rechtvaardigheid, maar integendeel afglijdt naar onbekwaamheid en corruptie? Dat zij dus een nep-elite wordt? De poging dit te bereiken door machtsverdeling van elkaar controlerende staatsinstituties (de Trias Politica) levert onvoldoende resultaat op. Dit blijkt uit de opkomst van het ‘populisme’, dat in de grond een opstand is tegen de nep-elite. Een fundamentele oplossing voor het probleem kan alleen liggen in de opleiding en vorming van de toekomstige leiders.

Slavist, hoofdredacteur en onderzoeker Henk Rijkers gaf hierna een lezing over de linkse indoctrinatie in het onderwijs. Hij is de auteur van een uitgebreid onderzoeksrapport over schoolboeken. Hij gaf vele boeiende voorbeelden hoe in het lesmateriaal niet-blanken en niet-christenen worden opgehemeld ten koste van blanken en christenen. Dit betreft zowel de woordkeuze als het weglaten van relevante informatie.

Hierna mocht het onvolgeprezen orgel van de Philharmonie spreken. Maarten Wilmink, de piepjonge prijswinnaar van het SGO Orgelconcours, speelde de ‘Suite Gothique’ van Léon Boëllmann, een schitterend stuk uit de post-Romantische Franse traditie, dat natuurlijk precies past bij de warme klank van een Cavaillé-Collorgel. Het ‘Ménuet Gothique’ en de Toccata uit deze suite zullen geregelde kerkgangers bekend in de oren klinken, omdat deze vaak worden gespeeld als de kerk uitgaat. Nu kregen deze bekende stukken echter veel meer diepgang. De buitengewone klankmogelijkheden van het orgel werden door Maarten prachtig uitgebuit.

De oorlogsverslaggever en onderzoeksjournalist Arnold Karskens publiceert over de bevooroordeelde berichtgeving door het journaal van de NOS. Zijn bevindingen publiceert hij in een ‘Zwartboek NOS’. In zijn lezing gaf hij een aantal verbluffende voorbeelden hoe de NOS consequent de allochtone cultuur en bevolking bevoordeelt ten koste van de autochtone cultuur en bevolking. Met de officiële nieuwsmedia blijkt het dus al even treurig gesteld als het onderwijs.

De laatste lezing voor de pauze was van de econoom en commentator Jean Wanningen. Voor economisch niet ingewijden was zijn voordracht niet altijd even makkelijk te volgen, maar de strekking was duidelijk: het beleid van de Europese Centrale Bank wordt bepaald door de zuidelijke, economisch weinig gedisciplineerde landen. Omdat deze staten veel te veel schulden hebben gemaakt houdt de ECB de rente kunstmatig laag, wat ten koste gaat van de spaarders en gepensioneerden. Hun spaargeld verloor in tien jaar tijd ruim een derde van zijn koopkracht! Een treffend voorbeeld van het wanbeleid door onze ‘elite’.

Na de koffiepauze was het woord aan pater Elias. Deze studeerde in Delft technische geofysica alvorens in te treden in de kloosterorde ‘Frères de Saint-Jean’. Pater Elias hield een hooggeleerd betoog dat voor de Scholastici in het publiek waarschijnlijk gesneden koek was. Voor filosofisch en theologisch minder onderlegden was het moeilijker te volgen. De boodschap was dat het rationele denken de mens veel inzicht kan verschaffen in de kosmos en de redelijkheid van het geloof in God, maar dat door uitsluitend op de rede te vertrouwen de moderne mens zich heeft afgesloten voor een waarachtige godsopenbaring. Het was goed om een pater weer echt in een pij te zien, in plaats van een pak. Dat past toch niet erg bij het spirituele, ‘hemelbestormende’ karakter van een ware kloosterling.

Hierna volgde een kort vraaggesprek tussen dagvoorzitter Hugo Bos en Henk Rijkers over de Islam. Rijkers vertelde over het werk van een Franse priester die in Frankrijk met moslims in gesprek gaat over hun geloof. Deze betoogt dat de Islam volgens de Franse wettelijke definitie eigenlijk niet betiteld kan worden als een godsdienst, maar eerder als een secte. Daarbij weegt zwaar dat op het verlaten van de Islam de doodstraf staat. Is het daarom wel redelijk dat de Franse staat de Islam alle mogelijkheden toestaat die volgen uit de vrijheid van godsdienst? En moeten wij niet het principe van wederkerigheid toepassen, dat wil zeggen dat een moskee alleen hier mag verrijzen als ook in een Islamitisch land een kerk mag worden gebouwd? Deze opmerking kreeg veel applaus. Het is een verademing dat er nog christenen zijn die dit soort gedurfde vragen stellen, in plaats van de Islam kritiekloos te omarmen als iets wat eigenlijk hetzelfde is als christendom.

De laatste voordracht werd gegeven ir. Cyril Wentzel, oprichter van de onafhankelijke denktank ‘De Groene Rekenkamer’. Deze denktank ziet het als haar taak “cijfermatige controle van economische en/of wetenschappelijke aannames, berekeningen alsmede de daar aan gekoppelde conclusies” uit te voeren. Wentzel presenteerde een aantal redenen om te twijfelen aan het idee dat de toename van kooldioxide in de atmosfeer de oorzaak is van de opwarming van de aarde. De gecompliceerdheid van de klimaatmodellen laten zo’n conclusie niet zomaar toe. Interessant was ook de grafiek die opwarming en afkoeling liet zien op de lange termijn. Zo blijken zowel in de Romeinse tijd als in de Middeleeuwen zich vergelijkbare warme periodes te hebben voorgedaan. Tenslotte mochten we ook niet vergeten dat kooldioxide een belangrijke bouwsteen is voor planten die zij uit de atmosfeer moeten opnemen. Het hogere gehalte aan kooldioxide lijkt nu al te leiden tot herbebossing in woestijngebieden in Afrika, wat zeer gunstig kan uitwerken. En nee, het smelten van het poolijs leidt niet tot een hogere zeespiegel, wat iedereen kan bevestigen die wel eens een ijsblokje heeft laten smelten in zijn drinken.

Maarten Wilmink sloot het lezingengedeelte af met de finale uit de eerste orgelsonate van Félix-Alexandre Guilmant, speciaal geschreven voor het Cavaillé-Collorgel van de Église de la Sainte-Trinité in Parijs. Opnieuw een heerlijke muzikale ervaring.

Civitas Christiana heeft een prijs ingesteld voor mensen die zich op een bijzondere manier voor ons land en onze cultuur hebben ingezet. Deze ‘Nationale Vrijheidsprijs’ ging dit jaar naar Jenny Douwes, het charmante boegbeeld van de zogenaamde ‘Blokkeerfriezen’. Deze worden door ‘justitie’ zwaar vervolgd voor het tegenhouden van de relschoppers van ‘Kick Out Zwarte Piet’ die het Sinterklaasfeest wilden verstoren. Zij werd begroet met een langdurige staande ovatie. Jenny nam de prijs in ontvangst namens haar medeverzetsstrijders.

Dagvoorzitter Hugo Bos sloot af met een beroep op de aanwezigen om zich te blijven inzetten, en God om geloof, kracht en strategie te vragen. De boodschap moest steeds verder verspreid worden. Hij vergeleek het met het verjagen van dieven die het op de tassen van de aanwezigen gemunt hadden. Dan verdrijf je het halfduister waar de dieven van profiteren door het grote licht aan te doen en roep je ‘Houd de dief!’ in de hoop op een kettingreactie onder de aanwezigen. Zo moesten ook wij in verzet komen.

Tenslotte mocht Maarten Wilmink nog een keer alle registers opentrekken en ‘vol op het orgel gaan’ voor het zingen van het Wilhelmus. Eerst wat verlegen, zong de zaal uiteindelijk uit volle borst mee: “de tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwondt”.

Civitas Christiana kwam met dit congres uitstekend voor de dag. Deze positieve uitstraling is van groot belang. Niet alleen om nog meer deelnemers te trekken, maar ook voor de huidige aanhang. Een congres is immers meer dan informatieverstrekking, hoe boeiend de sprekers ook mogen zijn (we hadden het gevoel dat zij vaak te weinig spreektijd hadden). Ook netwerken en vrienden maken putten zijn betekenis niet uit. Een congres is namelijk ook in belangrijke mate een symbolische daad. De deelnemers nemen openlijk een ruimte in, zij bevestigen waar ze voor staan en bevestigen elkaar. Dit bouwt kracht op, in het Engels empowerment. Daar is Civitas Christiana zeker in geslaagd, en IDNL feliciteert de organisatie van harte met haar succes.



Afbeelding: ‘Cultuur onder vuur’, bijgesneden. bron: website van het evenement.



___

Deze website is een initiatief van de culturele vereniging ‘Identiteit Nederland‘. Voor vragen en contact klikt u hier.


Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *