+31 (0) 6 44272469
info@idnl.org

IDNL uit de politiek?

IDNL uit de politiek?

Tijd om onder te duiken? Tijd voor het onderzeese verzet? De HNLMS Walrus van onze Koninklijke Marine.

Een evaluatie van de plaats van IDNL



IDNL: opzet en doelstellingen

In het voorjaar van 2018 viel tijdens een informeel overleg tussen een aantal kopstukken van de nationale beweging het besluit om een overkoepelende ‘opbouworganisatie’ op te richten met een representatieve, coördinerende en faciliterende functie voor de beweging als geheel. Deze opbouworganisatie, die de bovenpartijdig bedoelde naam IDNL (Identiteit Nederland) aannam, stelde zich tot doel de verschillende – activistische, politieke, publicistische – onderdelen van de nationale beweging, waaronder vele langs-elkaar-heen en tegen-elkaar-in werkende groepen en mensen, tot op bepaalde hoogte een overkoepelend representatief, coördinerend en faciliterend orgaan te bieden.

De vanuit verschillende organisaties gedelegeerde en aangewezen bestuursleden van IDNL waren, overeenkomstig deze doelstelling, deels publiek bekend en deels anoniem. Voor de meest prominente publieke plaats, namelijk die van politiek voorman, viel binnen het bestuur van IDNL unaniem de keuze op een gewezen PVV-prominent met een zowel de politiekfilosofische bagage als de publieke moed om een echt nationalistisch programma uit te dragen: Géza Hegedüs.

In het voorjaar van 2020 werd IDNL, om de optie van deelname aan de Tweede Kamer verkiezingen van 2021 open te houden, uitgebreid met een partijpolitieke tak. Deelname aan de parlementaire systeempolitiek was daarbij voor IDNL echter geen prioritair doel: voor IDNL was elke politiek inzet ondergeschikt aan metapolitiek op lange termijn. Met dien verstande dat IDNL zich van meet af aan bij al haar activiteiten heeft verplicht tot nauwgezette inachtneming van de democratische rechtsorde, de vigerende wetgeving en het principe van geweldloosheid.

De beoogde representatieve functie van IDNL hing samen met de volstrekt onvoldoende vertegenwoordiging van de nationale beweging in het publieke domein. Ter bescherming van hun broodwinning, familieleven en persoonlijke veiligheid kiezen de meeste nationalistisch en patriottisch georiënteerde organisaties en kopstukken zo veel mogelijk voor anonieme en pseudonieme inzet. Deze keuze is gezien de langdurige ervaring van de nationalistische beweging met infiltratie door agents provocateurs, leugenperslaster, politiek gekleurde juridische vervolging en antifageweld volledig legitiem, maar heeft wel tot gevolg dat die beweging feitelijk geen publiek gezicht en geen breed toegankelijk aanspreekpunt heeft. Er bestaan binnen de nationale beweging formeel weliswaar een paar (mini-)organisaties met publieke kopstukken die deelkwesties en deelbelangen vertegenwoordigen (bijvoorbeeld Voorpost voor bepaalde activistische prioriteiten), maar geen daarvan heeft het bereik en het gezag om te spreken voor de nationale beweging als geheel.

IDNL werd in die zin structureel anders opgezet dan bovengenoemde organisaties: IDNL is gebaseerd op het gedachtegoed van Nouvelle Droite, dat nog een stuk verder gaat dan het principe van etnonationalistische zelfbeschikking, en haar bestuursleden zijn afkomstig uit zeer verschillende takken van de nationale beweging. De insteek van IDNL is die van een breed, nationaal gedragen ‘volksfront’ tegen de globalistische vijandelijke elite. IDNL is bedoeld als een nationaal platform dat qua doelstelling en strategie overeenkomsten vertoont met die van de Poolse beweging ‘Solidariteit’ uit de jaren ’80: klasse-overschrijdend, breed-gedragen en principieel geweldloos verzet tegen een feitelijk door het buitenland opgelegd anti-nationaal bezettingsregime.

De beoogde coördinerende functie van IDNL hing samen met het institutionele vacuüm waarin de nationale beweging ageert: het ontbreekt aan basale nationalistisch georiënteerde instituties zoals een vakbond, een jongerenorganisatie, een rechtsbijstand collectief, een omroepvereniging, een krant, een politieke partij, etc. Het ontbreekt de nationale beweging aan de minimum infrastructuur die nodig is om brede lagen van de bevolking te bereiken en te mobiliseren – en om een effectieve maatschappelijke functie te vervullen.

De coördinerende functie van IDNL moest in eerste plaats gerealiseerd worden in een publiek gezicht, netwerkfaciliteiten en kaderscholing. Partijpolitieke, of juister: ‘systeem-politieke’ inzet is slechts een afgeleide van de coördinerende functie van IDNL: de vorming van een eigen partijpolitieke verenigingsstructuur was noodzakelijk om in het vigerende politieke bestel überhaupt presentie te kunnen tonen. Daarbij beoogde IDNL het neerzetten van een landelijk politiek platform waarin, wanneer de tijd en de geesten rijp waren, locale nationaal denkende partijen en individuele dissidente politici zich kunnen scharen onder een gedeeld minimumprogramma, gebaseerd op het denken van de Nouvelle Droite. Dat minimumprogramma was terug te vinden in de speerpunten van het IDNL partijprogramma: herstel van Nederlandse staatssoevereiniteit (uit EU, Euro, Schengen, Vluchtelingenverdrag, NAVO, enz.) en bescherming van de Nederlandse volksidentiteit (stopzetten massa-immigratie, omkeren van de omvolking, behartigen inheemse belangen, herstellen van maatschappelijke solidariteit).

De beoogde faciliterende functie van IDNL hing samen met de volstrekt onvoldoende fysiek infrastructuur van de nationale beweging. Dissidente politici, publicisten en activisten van – al dan niet vermeend – nationalistische en patriottische signatuur worden sinds jaar en dag door een consistente combinatie van leugenperslaster, antifageweld, politionele en justitiële intimidatie en arbeidsmarktdiscriminatie ‘ontmoedigd’, klemgezet en gemarginaliseerd. Als gevolg hiervan blijft inzet voor de nationale beweging feitelijk beperkt tot (vaak sporadisch) ‘vrijwilligerswerk’ door een handjevol moedige maar geïsoleerde – en daardoor relatief ineffectief – agerende individuen. Bij gebrek aan structuur verzanden goede – vaak (we zouden kunnen zeggen ‘typisch Nederlandse’) ‘spontane’ en leiderloze – groepsinitiatieven al snel door een combinatie van externe druk, natuurlijk verloop en gebrek aan zichtbare impact.

Een minimaal levensvatbaar institutioneel kader – een vakbond, een jongerenorganisatie, een rechtsbijstand collectief, een omroepvereniging, een krant, een politieke partij – is echter onontbeerlijk om een minimaal aantal capabele mensen, en met name talentvolle jongeren, in staat te stellen zich optimaal in te zetten voor de beweging. Een (klein) aantal betaalde banen, gesubsidieerde stageplaatsen en onkostendeclaratiemogelijkheden zouden al een groot verschil kunnen maken. De faciliterende functie van IDNL zou in dat opzicht vooral moeten liggen in netwerken, sponsoring, en kader training.



IDNL: Een Evaluatie

Gedurende de afgelopen twee jaren is IDNL in haar opzet deels geslaagd en deels mislukt. Het is nodig beide delen zo objectief mogelijk te evalueren. In zoverre IDNL haar relatief ambitieuze doelen heeft bereikt, kan, gezien de uiterst bescheiden beginstand aan mensen en middelen – en het feit dat het gaat om een volledig op vrijwilligerswerk gebaseerd project – gesproken worden van een aanzienlijke prestatie. Maar in zoverre IDNL niet haar doelen heeft bereikt, moet eerlijk en onomwonden benoemd worden waar de problemen liggen.

Welke doelen zijn bereikt?

IDNL staat als Nieuw Rechts metapolitiek project als een huis: er is een goed gevulde website met goed gefundeerde inhoud, er is een constante ‘memetische’ campagne en er is een redelijk bereik op de sociale media. IDNL is er ook in geslaagd een eigen politieke niche te creëren met een formele partijpolitieke structuur, een redelijk ledenbestand, een radicaal alternatief politiek programma en een specifiek eigen geluid. IDNL is ook het enige referentiepunt in het Nederlandse politieke landschap voor het denken van de Nouvelle Droite – andere partijen en de vijandelijke elite zijn gedwongen zich daar op relevant punten direct of indirect (vooralsnog natuurlijk stilzwijgend) toe te verhouden. IDNL heeft daarnaast een groot nationaal en internationaal netwerk weten op te bouwen dat, afhankelijk van komende ontwikkelingen, kan worden ingezet ten behoeve van de nationale beweging.

Welke doelen zijn niet bereikt?

IDNL is, buiten de partijpolitieke tak, niet geslaagd in institutionele opbouw. IDNL is, buiten een aantal verkennende gesprekken, ook niet geslaagd in het neerzetten van een regelmatig coördinerend overleg met de andere organisaties in de beweging. Wat betreft de falende institutionele uitbouw ontbrak het IDNL simpelweg aan mankracht en middelen. Wat betreft falend coördinerend overleg ontbrak het soms aan goede wil bij deels ‘afwachtend’, deels ‘concurrerend’ en deels ‘wantrouwend’ opstellende andere organisaties. We kunnen dit gedeeltelijk terugvoeren op voorspelbare persoonsgebonden antipathieën en misplaatste ‘competitie’, maar ook op de onvermijdelijke infiltratie en sabotage ‘van buitenaf’. Vraag is in hoeverre sprake is van het één dan wel het ander: om die vraag goed te kunnen beantwoorden moet IDNL zo realistisch mogelijk in de spiegel kijken.

Leermomenten

(1) Ten eerste werd er tot in het najaar van 2020 onvoldoende onderscheid gemaakt tussen de politieke filosofie van IDNL en die van andere partijen. Het kerngedachtegoed van IDNL – een radicaal-alternatief vanuit de Nouvelle Droite gecombineerd met etno-nationalistisch zelfbeschikkingsrecht – kwam tot die tijd noch in het partijprogramma, noch in de publiciteit voldoende uit de verf. Dit had te maken met de aanvankelijke personeelsbezetting van het kader van IDNL: binnen dat kader zaten veel civiel-nationalistisch en liberaal-libertair georiënteerde mensen, die hun best deden zoveel mogelijk hun stempel te zetten op het programma en op de publiciteit. Deze personeelsbezetting was het resultaat van de oorspronkelijke opzet van IDNL als ‘brede volksbeweging’. IDNL verwelkomde aanvankelijk alle (ogenschijnlijke) medestanders, ervan uit gaande dat deze mensen het kernpunten van IDNL begrepen en respecteerden.

Naar later bleek wilden veel van deze mensen IDNL echter alleen maar gebruiken voor hun eigen persoonlijke politieke ambities. Daarbij poogden een aantal kaderleden IDNL om te buigen naar hun eigen ruggengraatloos pragmatische ‘politieke lijn’. Binnen de systeempolitiek zijn ruggengraatloos pragmatisme plus persoonlijke ambitie immers een bewezen succesformule. Pas op het moment dat deze personen IDNL, via een miniatuurversie van de bijna gelijktijdige ‘Nanninga Putsch’ in FvD, probeerden te kapen – dus heel pas heel laat – heeft het kernbestuur daadkrachtig ingegrepen. Deze interne zuivering van de gelederen, die nu is voltooid en die het bestuur en het kader tot de ‘harde kern’ heeft teruggebracht, heeft IDNL – net als het FvD in de bijna gelijktijdige ‘Nanninga Putsch’ – in veel tijd, energie en geld gekost. Dit was echter voor IDNL een nuttige les: het programma is radicaal bijgesteld en binnen zowel het bestuur als het kader is niet langer ruimte voor civiel-nationalistische en liberaal-libertaire politiek. Dit gedachtengoed is onverenigbaar met de kernopgave die IDNL zich stelt: de bestrijding van de globalistische vijandige elite.

(2) Ten tweede, en direct samenhangend met het voorafgaande, was er tot in het najaar van 2020 onvoldoende duidelijkheid over de precieze organisatorische hiërarchie van IDNL: er was sprake van een interne cultuur van onduidelijke gezagsverhoudingen en vrijblijvende verantwoordelijkheden. Deze onduidelijkheid was een – deel logisch en onvermijdelijk – gevolg van het voorafgaande gezagsvacuüm in de nationale beweging, waarin ieder individu naar eigen goeddunken ‘zijn eigen ding deed’. Deze situatie eindigde pas toen er, naar aanleiding van de samenstelling van de kieslijst een openlijk conflict ontstond tussen de ‘harde lijn’ van het kernbestuur en de civiel-nationalistische pragmatici, uiteindelijk leidend tot genoemde ‘couppoging’. Deze is mislukt en de civiel-nationalistische muiters hebben zich inmiddels afgescheiden in een nieuwe politieke partij ‘Wij Zijn Nederland’. Net als het FvD in de bijna gelijktijdige ‘Nanninga Putsch’ heeft deze couppoging IDNL kwantitatief geschaad maar kwalitatief verbeterd. Dit was voor IDNL een nuttige les: de organisatorische hiërarchie ligt nu vast en het onverdeeld gezag ligt nu bij een verkleind maar tegelijk versterkt en ervaren kernbestuur dat zeer nauwgezet waakt over de metapolitieke koers en de politieke strategie.

(3) Ten derde was er tot in het najaar van 2020 onvoldoende preventief toezicht op ‘extremistische’ tendensen in de marges van IDNL: er was sprake van herhaaldelijke pogingen door bepaalde personen om IDNL te betrekken bij het soort gratuit anti-semitisme en anarchistisch activisme waar IDNL zich van meet af aan van heeft gedistantieerd. IDNL ondersteunt weliswaar de waarde van échte vrijheid van meningsuiting, maar kiest tegelijk ook voor beschaafde en realistische omgangsvormen in het publieke debat. IDNL erkent weliswaar de legitieme wens van mensen om hun ongenoegen in demonstraties en manifestaties publiek te uiten, maar opereert strikt binnen de vigerende wet- en regelgeving, inclusief de – zeer overtrokken en politiek opportuun ingevoerde, maar desalniettemin wettige – ‘corona maatregelen’.

Opvallend genoeg sloten een aantal personen die in de voorafgaande jaren herhaaldelijk hadden geprobeerd IDNL te associëren met gratuit anti-semitisme en primitief activisme zich in de herfst van 2020 aan bij de couppoging. Er restte het kernbestuur in reactie daarop geen andere keus dan te concluderen dat het bij deze personen ging om infiltranten die zich – om redenen die moeilijk te bewijzen maar gemakkelijk te raden zijn – tot doel hadden gesteld IDNL te saboteren. Deze personen zijn inmiddels geroyeerd. Dit was voor IDNL een nuttige les: systematisch afwijken in ideologische lijn en activistische strategie zal niet langer worden getolereerd. Noch een langjarige ‘staat van dienst’, noch een eed van trouw, noch een vlammend beleden ‘nationalistisch sentiment’ kunnen een vervanging zijn voor het meest elementaire vereiste om het globalistische bezettingsregime van de vijandelijk elite effectief te kunnen bestrijden: loyaliteit.



Verkiezingsdeelname: strategische afwegingen

Grondig leren van het verleden is echter niet voldoende om IDNL een realistische koers te doen varen in de toekomst: een goed inzicht in het maatschappelijke condities en politieke krachtsverhoudingen van heden zijn evenzeer noodzakelijk. De volgende twee paragrafen geven daarom een aantal basale strategische en tactische afwegingen. Het bestuur van IDNL wil deze ‘hier en nu’ overwegingen delen met de vele leden, sympathisanten en geïnteresseerden die zich afvragen hoe IDNL in aanloop naar de in het voorjaar van 2021 geplande Tweede Kamer verkiezingen dient om te gaan met het ‘nieuwe politieke normaal’.

(1) Er is sinds de lente van 2021 internationaal en nationaal evident sprake van een maatschappelijke en politieke omslag richting globalistische dictatuur op ‘totalitair links-liberale’ grondslag. De basale burgerrechten en de politieke grondrechten die in Nederland bestonden gedurende de laatste decennia kregen, na een lange slijtageslag van soevereiniteitsoverdracht aan globalistische transnationale instituties (EU, Schengen, ECB, IMF, UNHCR, NAVO, etc.), feitelijk de genadeklap door de ‘coronamaatregelen’ van 2020. Deze maatregelen hebben de facto een einde gemaakt aan een aantal rechten die voorheen als absolute voorwaarden werden beschouwd voor het houden van ‘vrije verkiezingen’ binnen een ‘democratisch bestel’ – ook al gleden beide begrippen sinds de moord op Pim Fortuyn in toenemende mate af naar karikaturaal holle frasen. Deze rechten, bijvoorbeeld het recht op verzameling (campagnebijeenkomsten) en het recht op demonstratie (campagnemanifestaties), behoren nu tot het verleden.

Daarnaast is de ‘vrijheid van meningsuiting’ nu een illusie, zoals bewezen door de extreme mediacensuur (deplatforming, shadow bans, search result deletion, autocomplete manipulation) op elke kritiek op dubieuze systeemnarratieven, zoals de coronapaniek, de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de bananenrepubliek-achtige strafvervolging van oppositieleiders als Geert Wilders en Géza Hegedüs. Als de president van Amerika – ooit beschouwd als de machtigste man ter wereld, met de meest primitieve vormen van verkiezingsfraude, de meest doorzichtige procedurele toneelstukjes en geheel openlijke vormen van censuur kan worden gemarginaliseerd, wat kunnen echte nationalistische dissidenten zonder een dergelijke machtspositie dan wel niet verwachten in Nederland – een land dat altijd als ‘braafste jongetje van de klas’ met elk briesje van het Amerikaanse globalisme meewaait? Kortom: de meest basale randvoorwaarden voor het bedrijven van klassieke ‘systeempolitiek’ en het voeren van een reguliere verkiezingscampagne zijn weggevallen.

(2) Er is, mede in het verlengde van het voorafgaande, nu effectief sprake van bijna totale onzichtbaarheid van elke authentieke oppositie tegen de gevestigde links-liberale orde. De enige zichtbare oppositie is de ‘gecontroleerde oppositie’, dat wil zeggen de oppositie die zich beweegt binnen de steeds krapper wordende liberaal-normativistische en cultuur-marxistische Overton Window en zich conformeert aan de systeempolitieke business as usual. In de praktijk is die ‘gecontroleerde oppositie’ steeds ofwel ‘populistisch’ ofwel ‘conservatief-liberaal’ en in beide gevallen dus civiel-nationalistisch. In Nederland worden deze stromingen vertegenwoordigd door respectievelijk PVV en FvD. Alle ware oppositie wordt systematisch weggecensureerd, genegeerd en gedemoniseerd. Voor zover kopstukken en publicisten van de échte oppositie niet worden geïntimideerd door laster inde media, sociale stigmatisering en antifageweld, worden zij onderworpen aan systematische indirecte en directe vervolging via D666-rechtspraak en broodroof.

Onder deze omstandigheden kiezen vrijwel alle échte nationalistische dissidenten voor de anonimiteit en pseudonimiteit van digitale ‘guerrilla’ en marginaal activisme. Op zich een logische en legitieme keuze, maar dat betekent wel dat de échte oppositie nu vrijwel geheel ‘ondergronds’ is gedreven. Het is in deze situatie zo goed als onmogelijk om nog capabele en integere mensen te vinden die bereid zijn en plein publique échte oppositie te voeren. Kortom: in het publieke debat en binnen de publieke sfeer van het ex-democratische, ex-vrije Nederland (en daarbuiten vrijwel de gehele Westerse wereld) is er nu net zo min ruimte voor ‘vrije verkiezingen’ als in Stalin’s Sovjet-Unie.



Verkiezingsdeelname: tactische afwegingen

1. De tijd lijkt nog niet rijp

IDNL schat in dat het ‘nieuwe politieke normaal’, dat wil zeggen de totalitaire realiteit van de links-liberale dictatuur moet nog inzinken. De Great Reset, dit jaar ingezet met ‘coronamaatregelen’, Black Lives Matter en een totalitaire lockdown en aangestuurd door een ad hoc globalistisch monsterverbond tussen banksters, mediagiganten en SJWs, is nog niet helemaal voltooid. De Great Reset beoogtde totale onderwerping van individuen en van hun hele privéleven aan de staat, waarbij – als klap op de vuurpijl – iedereen verplicht de ideologie van de staat moet uitdragen. Maar deze Machtergreifung moet nog inzinken en haar ware gezicht tonen. De eerste contouren van haar utopie, waarbij pseudo-wetenschappelijke Critical Theory (anti-blank, anti-man, anti-familie, anti-traditie) de praktische exploitatie van haar beoogde nieuwe (blank-inheemse) slavenklasse rechtvaardigt, beginnen weliswaar al duidelijk te worden, maar de echte uitwerking ervan moet worden ervaren voordat de volksmassa ontvankelijk wordt voor échte alternatieven. Het is zinloos om binnen het huidige – electoraal retroactief bepaalde – systeempolitieke bestel te anticiperen op een realiteit die maatschappelijk nog moet inzinken. Pas na de bestendiging van de door de globalistische vijandelijke elite beoogde permanente maatschappelijke noodtoestand wordt de volksmassa potentieel ontvankelijk voor wérkelijke politieke alternatieven.

2. Het Champagne-nationalisme van het FvD

IDNL schat in dat het door het FvD aangeboden ‘champagne-nationalisme’, als elitair feel good nep-alternatief voor écht nationalisme, nog niet haar volledige gang door het Nederlandse politieke spijsverteringskanaal heeft gemaakt. Na de doorstart van Baudet met zijn romp-FvD moet de illusoire politiek van ‘conservatief-liberale’ nostalgie en civiel-nationalisme zijn natuurlijke beloop hebben. De FvD moet als klassiek-liberaal museumstuk zijn eigen politieke niche vinden voordat iedereen duidelijk is wat nu al voor IDNL duidelijk is: het FvD is een Paard van Troje in de nationalistische beweging. Het is goed om het FvD zich de volgende paar jaar ongestoord te laten compromitteren: zo zullen het conservatief-liberalisme en het civiel-nationalisme permanent in diskrediet worden gebracht.

3. Het Barbeque-nationalisme van de PVV

IDNL schat in dat ook het door de PVV, en nu ook door WZNL aangeboden ‘barbecue-nationalisme’ (bruin van buiten, rood van binnen), als populistisch beheersbaar alternatief voor écht nationalisme, nog enige tijd zijn beloop moet hebben voordat de volksmassa er genoeg van heeft. Na jaren ineffectieve ‘gecontroleerde oppositie’ in het parlement bestaat er binnen de PVV nu al veel teleurstelling – wellicht geeft WZNL de ontevreden maar verblinde PVV-kiezer nu een tweede kans om zich uit te leven in het ‘onderbuikgevoel’ van nep-nationalisme. WZNL biedt immers een ‘volksere’ versie van de PVV: met nog minder ideologische inhoud en nog meer losse flodders als leuzen, en als extra bonus een meer fysieke – straat-activistische – presentie. Het is goed om PVV en wellicht WZNL zich de volgende paar jaar ongestoord te laten compromitteren: zo zullen het populisme van de onderbuik en de illusie van de doe-het-zelf-democratie permanent in diskrediet worden gebracht.



Conclusie

Het recente wegvallen van basale burger- en grondrechten (zie punt 1) alsmede de recente escalatie van mediacensuur en juridische vervolging (zie punt 2) maken het onmogelijk échte oppositie te voeren: er bestaat niet langer de ruimte voor een etno-nationalistische publiek discours, laat staan voor een op dat discours gebaseerde politieke oppositie. De Great Reset waarmee de nieuwe totalitaire dictatuur van de globalistische vijandelijke elite nu wordt ingevoerd creëert een noodtoestand waarin alle politieke partijen feitelijk buitenspel staan (zie punt 3): het begrip ‘politiek’ zelf zal door deze Great Reset worden geherdefinieerd. In de loop van de komende jaren, waarin de nieuwe totalitaire dictatuur zich zal uitkristalliseren, zullen alle partijen van de ‘gecontroleerde oppositie’ (FvD, PVV, WZNL) verouderd en ineffectief blijken te zijn. Hun ondergang zal de opkomst van een échte oppositie op basis van de Nouvelle Droite mogelijk maken.

Daarbij geldt voor IDNL dat zij zich zal onthouden van systeempolitieke (partijpolitieke) electorale inzet totdat de minimale randvoorwaarden van die inzet – vrijheid van vergadering, demonstratie, pers en meningsuiting – zijn hersteld. De beste aanwijzingen van zulk herstel zijn dat een minimaal aantal capabele mensen niet langer bang is om zich op persoonlijke titel (als voorsprekers, verkiezingskandidaten, publicisten) in te zetten voor de nationale zaak, dat er binnen de MSM een minimale ruimte terugkomt voor vrije meningsuiting en publiek debat en dat gewone burgers zonder coronaboetes en antifageweld in staat zijn dissidente conferenties en debatbijeenkomsten bij te wonen. En er is de – onwaarschijnlijke maar niet uit te sluiten – mogelijkheid dat op een bepaald moment de massale volkswoede leidt tot de val van het hele politieke establishment, zoals bijvoorbeeld bij de val van het communisme in Oost-Europa eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Als een dergelijke omwenteling niet snel spontaan zal optreden door binnenlandse dynamiek, dan kan zij toch optreden als gevolg van gebeurtenissen in het (nabije) buitenland – met name de situatie in Duitsland en Frankrijk is verre van stabiel. In dat geval kan er plotseling politieke ruimte komen voor dissidenten van bewezen integriteit – echt-nationalistische groepen zoals IDNL kunnen dan een waardevol referentiepunt en alternatief vormen. IDNL in die zin voor een ‘flexibele respons’: IDNL legt zich voorlopig toe op metapolitiek in de publieke sfeer, maar blijft tegelijk ook een ‘reserve optie’ in de politieke sfeer.

Op grond van bovenstaande overwegingen heeft het bestuur van IDNL besloten niet deel te nemen aan de voor maart 2021 geplande Tweede Kamer verkiezingen. De kostbare tijd, energie en middelen van de nationale beweging zijn naar mening van het bestuur beter besteed aan andere doelen dan deelname aan het theaterspelletje waartoe de verkiezingen door ‘corona’ maatregelen, juridische vervolging en mediacensuur zijn gereduceerd. Het bestuur van IDNL dankt leden, sympathisanten en geïnteresseerden voor hun steun. De vele lidmaatschapsaanmeldingen, ondersteuningsverklaringen, donaties en steunbetuigingen die wij hebben mogen ontvangen versterken IDNL – en de nationale beweging waar IDNL pal voor staat. IDNL zal haar taak, die veel groter is dan de ‘symboolpolitiek’ van verkiezingskoorts en pluche-plakken, niet veronachtzamen – en die ook gaan vormgeven in verschillende nieuwe initiatieven.



IDNL blijft uw Wacht am Niederrhein

Afbeelding: Dutch submarine HNLMS Walrus (SSK S802).jpg. Photograaf: Xander Gamble, U.S. Navy. Bron: Wikimedia. In het publieke domein.



___

Deze website is een initiatief van de culturele vereniging ‘Identiteit Nederland‘. Voor vragen en contact klikt u hier.


2 reacties

  1. marcel hoogstra schreef:

    Ik hoop dat IDNL de beoogde doelstellingen zullen behalen, een positieve bijdrage zal leveren en er voor waakt niet zullen verzanden in luchtfietserij, nostalgische dagdromerij en verzuring. De verschillen zitten in praktijk meer in de nuance en de te kiezen strategie dan in het wenselijke eindresultaat.

    • admin schreef:

      Dit van iemand wiens jarenlange negatieve rol in de nationale beweging nu bij iedereen bekend is en van wie de enige doelstelling sabotage-door-verdeeldheid is. Voor IDNL is de enige luchtfietserij lichtgewicht-partijpolitiek; de enige dagdromerij de inlichtingendienst-illusie dat sabotage van de nationale beweging het Nederlandse staatsbelang zou dienen – en de enige verzuring het onvermijdelijk – en welverdiende – loon van degenen die zichzelf buiten de beweging hebben gezet. Voor IDNL is er maar een wenselijk eindresultaat: de bevrijding van Nederland – elke ‘strategie’ die dit resultaat ‘nuanceert’, en dus ook de hier uitgesproken ‘hoop’ daarop, wijzen wij resoluut af.

Laat een antwoord achter aan admin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *